Awan-awan mulih seka ngrewangi wong tuwane na kebon Nasrudin ndadak liwat kebon-peleme Mbah Kaji Kasim. Weruh pelem pating grandhul lan sajake wis dha kemrampo, ora nganggo mikir dawa Nasrudin wis mak clingkring menek wit pelem, ndhelik na godhong sing ketel ambek nyomak-nyamuk mbrakoti pelem.
Ning yen luwak mangan tales, yen awak pancen lagi apes, durung suwe anggone bojana-andrawina mbrakoti pelem ndadak Mbah Kaji niliki kebone. Krungu krusak-krusek na wit pelem Mbah Kaji wis ngira yen mesthi ana bocah sing lagi nyolong peleme.
"Hooe sapa kuwi sing na nguwit pelem, ndang mudhuna yen ndhyas-mu ra pengin tak pathak watu !",
Dibengoki ngono Nasrudin ora njur mudhun, nanging malah ngoceh ethok-ethok dadi manuk thilang. Karepe mono ben diarani manuk thilang sing lagi dha rebutan nucuki pelem mateng.
Krungu swara ocehan mau Mbah Kasim dadi malah tambah lan nesune,
Krungu swara ocehan mau Mbah Kasim dadi malah tambah lan nesune,
"Bedhes elek, iki mesthi Nasrudin. Ndang mudhuna Din. Wong tuwa kok mbok apusi nganggo swara manuk barang. Ocehe thilang kuwi ra kaya ngono Din. Ayo ndang mudhun !"
Marga wis kebacut konangan Nasrudin banjur mudhun. Nanging ya pancen dhasar bocah mbeling lan ndableg, bareng wis tekan ngisor malah nyauri ngene,
"Lha sing leres suwantene thilang niku pripun ta mbah. Prasa'an kula kanggene thilang ajaran sing dereng berpengalaman ocehan kula wau pun klebet sae lho !"
//
No comments:
Post a Comment