Marga sesuk esuk anake kudu sekolah, Nasrudin Hoja ambek ragile sing lagi umur sepuluh taun anggone nonton wayang na kecamatan ora nganti rampung. Sak bubare GARA-GARA wong loro klunah-klunuh mulih. Tekan ngarep pasar wong loro iku weruh ana pawongan loro sing awake gedhe-gedhe lagi uthak-athik lawang tokone Mbah Kaji Kasim. Sing siji lagi nggraji gembok, sing siji ndhodhok ngawat-awati. Nasrudin ngerti yen wong loro iku maling, nanging marga rumongsa ora bakal isa nandhingi dadine ya ora wani alok, ethok-ethok ra weruh. Anake ya weruh, ning ora mudheng karo kahanan iku.
"Pak, wong loro kae lagi ngapa ta kok bengi-bengi na tokone Mbah Kaji ? Lak wis tutup ta ?"
"Sstttt ... ja banter-banter omongmu. Sing ngadeg kae lagi NGREBAB lan sing ndhodhok kae lagi nyoba nglaras swara rebabe, kaya nggon wayangan mau."
"Ning kok aku ora krungu suwarane pak, kok ra kaya na wayangan mau ta Pak?", takone anake sing katon gumun lan tetep ora dhong.
Karo nggered mlayu anake Nasrudin mangsuli ngene,
"Rebabe beda, unine ora keprungu saiki. Keprungune sesuk esuk !"
//
No comments:
Post a Comment