Marga ya pancen wis suwe anggone lara-laranen, sepasar sak wise Nasrudin Hoja rasan pengin ngrabi Markonah, bojone Nasrudin dipundhut Gusti. Ya jenenge bojo, tur maneh ya wis urip bareng 40 taun, Nasrudin ya krasa banget anggone kelangan. Nganti telung ndina sak bubare jenate bojone dikubur Nasrudin mung theleg-theleg na njero ngomah lan yen bengi lamat-lamat kerep keprungu tangis-sesenggrukan, tangise wong bar kepaten bojo.
Bareng ngancik patang dina Nasrudin lagi metu ka ngomah. Nanging sing nganeh-anehi kanggone tanggane, lha kok jan ra ketok, ra nipak, ra nilas nelangsane wong sing bar kelangan bojo. Nasrudin bali dadi Nasrudin kaya abene, sing semanak, seneng guyon lan gawe lelucon sing gawe anyel apa kemekele nguwong.
Nalika slametan pitung-ndinanan, bar donga lan ngedum berkat, sing kendhuren dha ting klesik ngrasani Nasrudin. Nasrudin sajake ya krungu rasan-rasan mau arepa ra pati permana,
"Iki kok dha ngrasani aku, nengapa ta .... mbok dha blaka ae ta !?!"
Lik Salim sing paling cedhak Nasrudin terus celathu ngene,
"Dhe, aku ambek dulur-dulur iki lak gumun ambek solahmu ta Dhe !"
"Gumun ngenani bab apa Lik ?"
"Anu Dhe, kowe ki jan nganeh-anehi, ora umum. Kowe kelangan bojo, olehmu sedhih kok mung telung dina. Kosok-balene, mbiyen nalika sapimu mati, lha kok tangismu nganti patang-puluh dina. Jlentrehe piye Dhe !"
Krungu pitakon ngono iku Nasrudin manthuk-manthuk sajak mathuk lan kanthi sareh kaya abene terus njlentrehke ngene,
"Ngene ya Lik Salim lan dulur kabeh, ya iki sing jenenge anehing kahanan ndonya. Durung nganti telung ndina aku kepaten bojo lha kok wis ditawani prawan lan randha, kon ngrabi. Lha mbiyen nalika aku kelangan sapi, nganti kemeng nggonku nangis kok ya ra ana siji-sijiya sing nawani aku sapi !"
//
No comments:
Post a Comment