Rasane Padha Wae

Sore iku Nasrudin Hoja mulih ka kebon, bar panen dhuwet, kebek rong kranjang gedhe, genteyang-genteyong na nggigire kuldine. Tekan lurung na kampunge, bocah-bocah cilik sing sore iku lagi dha dolanan bareng weruh Nasrudin teka banjur rebut dhucung marani dha arep njaluk dhuwete.

"Mbah, paringi dhuwete mbah .... kula mbah .... aku njaluk mbah ..... aku iya mbah !"

Kanthi sareh Nasrudin mandheg terus njupuk dhuwet sak dhompol, diprithili, terus didumke bocah-bocah mau, nglima-nglima. Senthun, ragile Wak Dul sing senengane protes terus cluluk ngene,

"Mbah, kowe kok cethil men ta mbah ... wong dhuwetmu okeh ngono kok aku mung mbok wenehi limang iji ta mbah ?!?"

Kanca-kancane Senthun ya njur melu cluluk saur manuk,

"Mbah Din pelit .... cethil pwoll .... mbethithil !!!"

Isih kanthi sareh Nasrudin njur mangsuli ngene marang protes-e bocah-bocah kuwi,

"Tak andhani ya cah, sing limang iji iku ambek sing sak kranjang iki rasane padha wae, padha-padha rasa dhuwete, dadi lima ae ya wis cukup. Wis ndang diemplok kono !"

//