Lek isa manak, ya mesthi isa mati !

"Kang, kang Nasrudin, engko lek arep mangkat nang tegal mampira nang ngomahe Mbah Jaya ngulihke tenggok sing wingi dak silih ya kang !", welinge Markonah marang bojone nalika Nasrudin arep menyang tegale.

"Endi barange Nah ?"

"Kuwi na ngarep lawang !"

Tanpa nggatekake ana isine apa ora, tenggok mau terus dicangking Nasrudin. Kaya sing diwelingke bojone, dheweke mampir ngomahe Mbah Jaya ngulihke tenggok.

"Kula nuwun mbah ... niki onten titipan king Markonah, mangsulke tenggok !"

Mbah Jaya nampa tenggok mau, nanging banjur alok,

"Dhe, lha niki kok onten tumbu cilik katut teng njeron tenggok, dede gadhahan kula Dhe, pun mang beta wangsul mawon !"

Pancen jebule na njero tenggok mau ana tumbu anyar sing katut kegawa. Nanging marga wegah repot nggawa tumbu nyang tegalan Nasrudin njur gawe alesan sak kenane,

"Ngeten mbah .... wingi nalika diampil Markonah, jebule tenggok sampeyan niki lagi meteng-tuwa. Lha pas teng nggriya kula terus nglairke. Nggih niku mbah anake, wujud tumbu cilik ngoten niku !"

Krungu caturane Nasrudin ing batin Mbah Jaya nggreneng, "dhasar wong gendheng, ana tenggok kok isa manak ". Ning ya marga malah entuk tumbu anyar Mbah Jaya terus mangsuli,

"Eeeee ngoten nggih Dhe .... nggih pun anak-tenggok wau kula openane ben ndang gedhe kaya simboke."

Mbah Jaya seneng entuk tumbu anyar, Nasrudin seneng merga ra repot nggawa tumbu nyang tegalan.

---

Kahanan desa lumaku kaya adat-sabene, nganti ing sawijining dina nalika Nasrudin liwat ngarep omahe mbah Jaya, dheweke di-ndheg Mbah Jaya.

"Dhe, pun seminggu niki kok tenggok sing diampil Markonah kok dereng diwangsulke nggih ?"

"Tenggok ? Napa tenggok sing mbiyen manak nika mbah ?"

"Enggih Dhe, ngge wadhah kacang king nggen kula ?"

Sejatine ing batin mbah Jaya duwe pangarep-arep oleh wangsulan ka Nasrudin lek tenggoke lagi bayen maneh, dadi dheweke bakal entuk tumbu anyar maneh. Nanging dudu Nasrudin yen ora tanggap ing sasmita marang kekarepanen Mbah Jaya.

"Wadhuuuuh mbah, jane kula mboten tegel oleh kula ajeng matur !", celathune Nasrudin tumungkul sajak sedhih.

"Pripun ta dhe, onten napa ?", pitakone Mbah Jaya gumun campur dheg-dhegan.

"Ngeten nggih mbah. Dhek mben nika nalika bojo kula ngampil tenggok njenengan malih, jebule tenggok niku nggih pas lagi meteng tuwa."

"Dadi leres tenggok kula manak melih Dhe ?", mbah Jaya nyamber ukara kebak pangarep-arep.

"Leres mbah leres. Tenggok nika manak melih. Ning kula suwun mbah Jaya sing sabar lan ikhlas penggalihe nggih ... !"

"Pripun genahe Dhe ?", pitakone mbah Jaya sing wiwit rada curiga.

"Ngeten mbah, ketingale mergi radi kabotan lan kesengka olehe nyambut gawe, mangka pas lagi
 meteng-tuwa, nalika babaran tenggok wau pejah konduran sak bocahe. Ning nggih pun kula rukti kanthi sae, ngga ta yen ajeng tuwi kuburane !"

Krungu katrangane Nasrudin sing kaya ngono iku Mbah Jaya terus muntab nesu,

"Dhe, mbok ampun ngapusi wong tuwa ta. Padune sampeyan mboten gelem mbalekake tenggok kula nggih. Napa onten critane tenggok kok nganggo mati barang !"

Sambi neruske lakune Nasrudin mangsuli ngene,

"Lha nggih enten mawon ta mbah, lha emben nika lak tenggok sampeyan nggih saged manak ta ? Dadi nggih lumrah mawon ta yen tenggok sampeyan saged mati !"

//