Lek isa manak, ya mesthi isa mati !

"Kang, kang Nasrudin, engko lek arep mangkat nang tegal mampira nang ngomahe Mbah Jaya ngulihke tenggok sing wingi dak silih ya kang !", welinge Markonah marang bojone nalika Nasrudin arep menyang tegale.

"Endi barange Nah ?"

"Kuwi na ngarep lawang !"

Tanpa nggatekake ana isine apa ora, tenggok mau terus dicangking Nasrudin. Kaya sing diwelingke bojone, dheweke mampir ngomahe Mbah Jaya ngulihke tenggok.

"Kula nuwun mbah ... niki onten titipan king Markonah, mangsulke tenggok !"

Mbah Jaya nampa tenggok mau, nanging banjur alok,

"Dhe, lha niki kok onten tumbu cilik katut teng njeron tenggok, dede gadhahan kula Dhe, pun mang beta wangsul mawon !"

Pancen jebule na njero tenggok mau ana tumbu anyar sing katut kegawa. Nanging marga wegah repot nggawa tumbu nyang tegalan Nasrudin njur gawe alesan sak kenane,

"Ngeten mbah .... wingi nalika diampil Markonah, jebule tenggok sampeyan niki lagi meteng-tuwa. Lha pas teng nggriya kula terus nglairke. Nggih niku mbah anake, wujud tumbu cilik ngoten niku !"

Krungu caturane Nasrudin ing batin Mbah Jaya nggreneng, "dhasar wong gendheng, ana tenggok kok isa manak ". Ning ya marga malah entuk tumbu anyar Mbah Jaya terus mangsuli,

"Eeeee ngoten nggih Dhe .... nggih pun anak-tenggok wau kula openane ben ndang gedhe kaya simboke."

Mbah Jaya seneng entuk tumbu anyar, Nasrudin seneng merga ra repot nggawa tumbu nyang tegalan.

---

Kahanan desa lumaku kaya adat-sabene, nganti ing sawijining dina nalika Nasrudin liwat ngarep omahe mbah Jaya, dheweke di-ndheg Mbah Jaya.

"Dhe, pun seminggu niki kok tenggok sing diampil Markonah kok dereng diwangsulke nggih ?"

"Tenggok ? Napa tenggok sing mbiyen manak nika mbah ?"

"Enggih Dhe, ngge wadhah kacang king nggen kula ?"

Sejatine ing batin mbah Jaya duwe pangarep-arep oleh wangsulan ka Nasrudin lek tenggoke lagi bayen maneh, dadi dheweke bakal entuk tumbu anyar maneh. Nanging dudu Nasrudin yen ora tanggap ing sasmita marang kekarepanen Mbah Jaya.

"Wadhuuuuh mbah, jane kula mboten tegel oleh kula ajeng matur !", celathune Nasrudin tumungkul sajak sedhih.

"Pripun ta dhe, onten napa ?", pitakone Mbah Jaya gumun campur dheg-dhegan.

"Ngeten nggih mbah. Dhek mben nika nalika bojo kula ngampil tenggok njenengan malih, jebule tenggok niku nggih pas lagi meteng tuwa."

"Dadi leres tenggok kula manak melih Dhe ?", mbah Jaya nyamber ukara kebak pangarep-arep.

"Leres mbah leres. Tenggok nika manak melih. Ning kula suwun mbah Jaya sing sabar lan ikhlas penggalihe nggih ... !"

"Pripun genahe Dhe ?", pitakone mbah Jaya sing wiwit rada curiga.

"Ngeten mbah, ketingale mergi radi kabotan lan kesengka olehe nyambut gawe, mangka pas lagi
 meteng-tuwa, nalika babaran tenggok wau pejah konduran sak bocahe. Ning nggih pun kula rukti kanthi sae, ngga ta yen ajeng tuwi kuburane !"

Krungu katrangane Nasrudin sing kaya ngono iku Mbah Jaya terus muntab nesu,

"Dhe, mbok ampun ngapusi wong tuwa ta. Padune sampeyan mboten gelem mbalekake tenggok kula nggih. Napa onten critane tenggok kok nganggo mati barang !"

Sambi neruske lakune Nasrudin mangsuli ngene,

"Lha nggih enten mawon ta mbah, lha emben nika lak tenggok sampeyan nggih saged manak ta ? Dadi nggih lumrah mawon ta yen tenggok sampeyan saged mati !"

//

Pokok'e Saiki Dina Jemuwah !

Peraturan dina Jemuwah nang bale-somahe Nasrudin wis lumaku udakara nem sasinan. Wiwitane ya gawe mletheking-endhas, nanging kanthi lumakuning wektu, suwe-suwe Nasrudin isa nglakoni kanthi kepenak ae. Sing penting ana pepesthen yen saben Jemuwah bengi bakal  nemoni jarit semampir na kursi sandhing lemari.

Wis ana telung minggu iki Markonah nyambangi sedulure nang Pamekasan, nang ndesa kelairane wong tuwane. Lungane ijen, marga Nasrudin kudu ngurusi sawah, tegalan lan ingon-ingone. Pungkasan tilik nalika jik prawan kencur. Marga pancen wis kepara suwe ora ketemu dulure, dadine lungane dikatog-katogake. Na paran Markonah seneng-seneng kumpul dulure,  na ngomah Nasrudin senut-senut merga wis telung minggu ora ketemu jarite bojone.

Begjane wae, kahanan sing ngono iku ora kedlarung-dlarung. Dina Selasa sore Markonah teka. Ning  kok ana sing rada beda. Markonah katon tambah weweg sedhet singset kenceng lan cayane katon  abang seger sumyah sumringah. Mbok menawa wae na paran pancen isa nglerenke awak, seneng atine lan cocog ambek hawa pulo Medura.

Weruh tekane Markonah, apa maneh bareng weruh pawakane lan cayane bojone, Nasrudin  bungahe  tan kena kinira. Atine seneng, padhang njingglang apa kang sinawang., gagah sumringah,  kepara meh wae ora isa nyegah amarah.

"Hmmmm grrrrrr .... aja takon dosa engko bengi mbokmu ... grrrrrrr !", ngono batine Nasrudin.

Nanging bareng kelingan yen wektu iku jik dina Selasa, Nasrudin dadi lungkrah, nelangsa.
"Owalaaah cen wis dadi begjaku .... jik telung dina engkas. Umpama aku meksa engko ya malah dadi dhredhah. Ya wis lah, lha ya wis kepiye maneh,. Ya ya, tak teruske  maneh pasaku. Mbok menawa  wae engko malah  isa dadi berkah. Dhuh dewa kawula paringana kiyat !", grenenge Nasrudin nglelipur atine dhewe.

Kanggo nglalekake lan nglelipur kagoling ati, lan ndilalah ae sore iku pas malem Selasa-Legi, Nasrudin duwe rancangan arep nekani sarasehan-kasepuhan nang nggone Mbah Lurah Dongkol.

"Naaah, aku tak Selasa-Legen nang nggone Mbah Dongkol ya", ngono pamite marang bojone.

"Ya kang, ning mulihe aja wengi-wengi ya !", welinge bojone.

Wangsulane bojone mau jan-jane ora kaya adat sabene. Biyasane ya mung diwangsuli ya ya ya ya wae.  Sing kerep malah weling kon mberkat suguhane. Nanging Nasrudin ora nggagas babar blas, mbok menawa wae marga wis kebacut mumet campur kagol atine. Dadine ya njur kelangan kawaskithan, kaprayitnan lan lantiping panggraita.

Jam setengah rolas bengi Nasrudin wis mulih. Tekan ngomah marga ya pancen wis ora duwe pengarep-arep,  Nasrudin terus ndlosor ae nang sandinge bojone sing  kemulan rapet.. Ketoke wis kepati nglempus.  Ambek ngenteni tekane ngantuk Nasrudin mung isa kethap-kethip nyawang empyak. Pikirane kumleyang mrana-mrene, ngalamun. Nanging durung nganti  kadohan anggone ngalamun ndadak Markonah celathu, jebule durung turu,

"Kang, apa kowe ra weruh sing na kursi ta ?"

Krungu pitakone bojone iku Nasrudin nglirik kursi cedhak lemari, batine mbok menawa bojone nggawa oleh-oleh. Nanging kaya ngapa kagete bareng ngawuningani yen ing kursi ana jarit semampir, kaya yen saben Jemuwah bengi.

"Nah Nah .... saiki jik dina Selasa lho. Lali pa kowe ?", pitakone Nasrudin sing jik kaget campur bingung.

Nanging Nasrudin dadi tambah kaget nalika Markonah mangsuli ngene,

"Ora kang, kowe sing kleru, saiki dina Jemuwah !"

"Lho piye ta Nah, mulih ka Medura kok kowe malah dadi lalen ki keneng apa ta Nah, kowe rak ra lara ta  ?", pitakone Nasrudin ambek njenggelek, nyawang lan ndemok bathuke bojone, mriksa mbok menawa bojone lara tenan.

"Ora kang aku ora lara, aku waras wiris. Wis ta manuta aku ae, pokok'e saiki dina Jemuwah !"

"Ko dhisik Nah .... kowe ki ....."

"Wis ta ayo, gek ndang tumandang. Lek nganti kesuwen wengine selak mlebu dina Rebo lho kang !"

 ---

Wiwit seka wengi iku, wiwit Markonah mulih seka Medura, Nasrudin wis ora tau  maneh ngenteni jarit utawa Jemuwah. Saiki genti jarite Markonah sing  luwih kerep ngenteni Nasrudin. Wiwit  seka wengi sing istimewa iku, ing bale-somahe Nasrudin - sajroning seminggune kadhang kala ana telung Jemuwah, kadhang kala ana limang Jemuwah, malah ora arang isa nganti sangang Jemuwah.

//